Fractuurleer

Beeldvorming
 

Röntgenonderzoek

Röntgenonderzoek is in het algemeen de eerstelijns beeldvormende techniek voor het detecteren van fracturen, vanwege de eenvoud, lage kosten en brede beschikbaarheid. Daarbij wordt een röntgenfoto in de praktijk ook vaak ingezet als een standaardmethode om de fractuurgenezing te monitoren.
Het principe berust op de absorptie van röntgenstralen door bot (zie ook module Röntgen/CT techniek), wat uiteindelijk resulteert in een tweedimensionaal beeld. Het gevaar van tweedimensionale beelden is dat een fractuurlijn soms onzichtbaar kan zijn als deze parallel loopt aan de richting van de röntgenstraal (fig. 13). Standaard protocollen bevatten daarom (minstens) twee projecties: vaak betreft het een anterior-posterior (AP) opname en een laterale opname. Afhankelijk van de anatomische locatie kunnen aanvullende projecties gemaakt worden, zoals een oblique opname bij hand- of voetfracturen, of specifieke opname (bijv. mortise-opname bij enkelfracturen). De keuze van projecties wordt bepaald op basis van de klinische verdenking en de anatomie van het betreffende gebied.
Het is belangrijk om te weten dat de sensitiviteit van röntgen voor het opsporen van fracturen afhankelijk is van de locatie en complexiteit van de fractuur.